Auteur: Peet

En dan is het zover: op 8 juli ontving ik mijn diploma. Het was al met al een hele waardevolle en ook best wel pittige opleiding. Ik kan met grote tevredenheid terugkijken op de projecten en de onderzoeken die ik daar heb gedaan. De opleiding bevestigde wat ik al wist: het allerliefste geef ik trainingen of lessen. Ik hou er enorm van om voor een groep te staan en daar kennis en vaardigheden mee uit te wisselen. Of het nu gaat over theater, over creatief schrijven, filosofie of kunst in het algemeen. En mijn interesse in interdisciplinair werken is alleen maar groter geworden. Heerlijk toch?

Ik ga nu het laatste jaar in van de Master Kunsteducatie op de Hogeschool van de Kunsten in Amsterdam. Het heeft me al veel gebracht, de boel letterlijk opgefrist. Ik zit al sinds 1991 in de Kunsteducatie en het blijft zo’n boeiend domein.

Het is wel even wennen om via een scherm les te geven. Normaal gesproken geniet ik zo van hoe de cursisten er bij zitten, hoe ze bewegen tijdens hun creatieve denk-en maakproces. Dat is digitaal een stuk minder te observeren.

Toch ga ik ook deze stap aan van het online lesgeven. Verhalen zijn altijd nodig, de wereld van de verbeelding zal altijd blijven bestaan. Gelukkig maar.

Donderdagavond, schrijfcursus bij Crea

Cursist J. komt het lokaal binnen. Hij draagt een Ajax-sjaal. ‘Ze spelen vanavond,’ legt ie uit. ‘Zo ben ik er toch een beetje bij. Met een beetje geluk kan ik de tweede helft nog zien.’  We werken met gedichten deze avond. J. toont zich een geestdriftige teamplayer. Hij werpt zich vol in de strijd, aan concentratie geen gebrek. Voordat ie weggaat zegt ie: ‘Ze staan er slecht voor, ik ga nu toch maar haast maken.’

Durven dichten doen

Geregeld volg ik masterclasses of bijscholingen op het gebied van creatief schrijven. Dit keer was dat de cursus “Durven dichten doen” bij Dactylus, gegeven door Margriet van Bebber. Hier een gedicht van mij dat ik in die cursus schreef.

Kermismeisje

Natuurlijk was je één van hen, niemand kon zo
soepel rijden met een botsautootje als jij
zelfs de grote jongens niet
vriendinnen op het eerste gezicht.

Ik mocht de woonwagen in, kreeg een toverbal,
aaide de kat. Mijn moeder tikte tegen het raam
trok me aan mijn haren naar buiten.
Het hele dorp sprak er schande van.

Dactylus is een parttime opleiding voor mensen graag schrijfdocent willen worden. Ik zat zelf in de eerste lichting voor de opleiding voor schrijfdocenten, in 1990. Dit seizoen ben ik één van de twee hoofddocenten die de opleiding mogen verzorgen. Dat is een eer en ik heb er heel veel zin in. Samen met Dorothée Albers ga in oktober aan de slag.

Er zijn nog een paar plaatsen vrij.

Lezen maakt empathisch, leerde ik vorige week tijdens een bijscholing Leesbevordering. Kinderen leren zich verplaatsen in de leefwereld en de gedachten en emoties van een ander. Kun je nagaan hoe dat voor schrijvers werkt. Door een personage te creëren, moet je je in een personage verdiepen en iemands beweegredenen  kunnen snappen.

De meest interessante personages zijn de niet perfecte mensen, de personen met opvallende gewoontes en onhandigheden. Dat zal wel met herkenning te maken hebben. En stiekem ook met jezelf net iets beter dan die ander voelen waarvan je met regelmaat denkt: Doe dat nou niet! Als je dit soort gedachten bij een lezer bewerkstelligt, dan ben je als schrijver goed bezig.

Veel schrijfcursisten zijn deadlinemarcheerders, dat wil zeggen dat ze een dag of zelfs een paar uur voordat ze het huiswerk ingeleverd moeten hebben, aan het schrijven slaan. Best herkenbaar.

Dus: maak afspraken met een ander als je iets wilt doen wat je heel graag wilt.

Leila Simeni in Volkskrant Magazine 19 augustus 2017

Deze opvatting spreekt mij erg aan. Voor mij geeft dit fragment aan dat onze afkomst ons wel vormt, maar dat identiteit niet statisch is. Je bent wat je doet en wat jij belangrijk vindt. En dat verandert in de loop der jaren.